Witam stęsknionych czytelników ;-D. To oczywiście taki żart, bo niby kto miałby tęsknić za moimi wypocinami... chyba tylko ja sama :-)). Brakuje mi opisu moich wycieczek, zwykłych dni... i zdjęć. Bez istnienia na bikestats moje pedałowanie jest jakieś takie ubogie i smutne :-(.
Koniec fazy ciężkich przemyśleń i czas poklepać w klawiaturę :-D.

Taaaa, powiem szczerze, że jak do tej pory mimo wątłego zdrowia ;-) nie było mi dane zasmakować wspaniałej przygody w kolejkowo-rejestracyjnym maratonie oferowanym przez naszą cudowną służbę zdrowia. Oczywiście docierały do mnie mrożące krew w żyłach opowieści, ale dopóki człowiek nie poczuje czegoś na własnej skórze nie przywiązuje do tego wagi... aż do wczoraj.

Znowu jestem w punkcie wyjścia. Nie było mi dane długo cieszyć się pracą :-(. Ciągle wierzę, że przyjdzie w końcu taki moment, że gdzieś mnie zrozumieją i zaakceptują taką jaka jestem...
No i już niestety na samym początku nie obyło się bez zgrzytów. Oczywiście złapali mnie na gorącym uczynku, jak potajemnie przemykałam po klatce schodowej z Kubkiem na ramieniu. Znowu to samo, że "Obok budynku są stojaki rowerowe", "Z rowerem absolutnie do środka nie wolno wchodzić" i oczywiście straszenie policją... rzeczywiście jest czym straszyć ;-). Ja jak zwykle powiedziałam, że absolutnie mojego mustanga bez nadzoru nie zostawię, a do urzędu na spotkanie muszę iść i koniec. Jak mogłabym moje kochane dziecko samo, samiuteńkie zostawić, gdy dookoła bandyci i złodzieje tylko patrzą żeby je porwać :-O!!!! No a Kubisław po wielu skomplikowanych zabiegach transplantacji organów stał się jeszcze bardziej łakomym kaskiem na czarnym rynku. Ktoś dla kogo rower to tylko dwa koła, kierownica, rama i siodełko, nigdy nie będzie w stanie pojąć tej więzi jaka łączy jeźdźca i rumaka. Nic tu nie jest przecież dziełem przypadku, ale wielu miesięcy, a czasami lat prób i testów, mozolnej pracy i poszukiwań, że nie wspomnę o kwestii finansowej...

No, ale wróćmy do tematu ofert pracy jakie zaproponowano mi w PUP. Tym razem stanowiska z zupełnie innej beczki, a mianowicie dwie propozycje stażu w urzędach. Jedna jest co prawda nieaktualna (o tym dowiedziałam się dopiero po rozmowie telefonicznej), ale idę na spotkanie do Urzędu Skarbowego :-)).

Trzymajcie za mnie kciuki :-)).

Tym razem był pełen sponton. Przypadkiem, a właściwie nie do końca przypadkiem spotkaliśmy się z przyjacielem w Bierzycach i szybka decyzja o skręcie na Kępę i odwiedzinach naszej kawiarni w ryneczku w Oleśnicy :-D. Ja to jak zwykle na Kubku, a przyjaciel na Plastic Lady. No i he he nie chce zapeszać, ale wiosna tuż tuż (tak przynajmniej było jeszcze parę dni temu), a tu góral i szosówka tak blisko siebie... jest szansa, że przełaj się narodzi :-D.

P.S. Polecam takie ciacho "kopiec kreta" (chyba tak to się nazywa) w kawiarence "Ambrozja" w rynku w Oleśnicy. Moim zdaniem jest pyszne :-D. I jeszcze jedna ważna wiadomość. Mimo, że kawiarenka w środku niezbyt duża dwa rowery mile widziane :-)) (więcej niestety nie wejdzie). Bardzo miła obsługa :-D!!

Pogoda za oknem niestety nie była zbyt zachęcająca. Niebo jakieś takie zasnute od samego rana, a do tego jeszcze te kłębiące się po niebie ciemne chmury :-((. Dzień wolny i w planach miał być wypad do dziczy, ale wolałam nie ryzykować.
No i posnuliśmy się z Kubkiem do cywilizacji w poszukiwaniu odpowiedniego odzienia rowerowego... tym razem dla mnie :-)). Niestety nic nie udało się ciekawego znaleźć. Wszystko jakoś tak na psy schodzi. Takie mam przynajmniej wrażenie. Ubrania które kupiłam parę lat temu są bardzo porządnie uszyte, z dobrej jakości materiałów, a to co teraz na wieszakach wisi, tzw new collection, to jakaś chińska tandeta z logo znanych firm sportowych. Jakość materiałów i szycia taka, że często pruje się już na wieszaku, a do tego rozwiązania takie, że chyba nikt nie przewidział tej odzieży do uprawiania jakiegokolwiek sportu (wstawki z koronek, czy sznurowadła  do wiązania w pasie-moim zdaniem totalna porażka).

Tym razem szybka, wieczorna trasa wałami nad Odrą do centrum cywilizacji. Tam dwa kółeczka po rynku i z powrotem na wieś. Nic szczególnego, więc nie ma sensu się rozwlekać. Z drugiej strony niby takie nic, a cieszy :-)).

Kubek jak zwykle poleniuchował w serwisie w GO-SPORT, a ja w tym czasie odwiedziłam kilka półek sklepowych. Na szczęście nawet szybko nam to poszło.

I tak to jest jak się na wsi zamieszka ;-). Moje dziecko woli u dziadków siedzieć, bo ma bliżej do szkoły i może dłużej w łóżku poleniuchować :-)). Ostatnimi czasy w tygodniu mieszka w babcinym internacie, a w domu pojawia się tylko w weekend-y... i to nie zawsze. Teraz wizyta u rodziców stała się stałym elementem dnia codziennego, żeby odbyć widzenie z synem... ładne kwiatki ;-DD.

Wszystko zapowiadało się pięknie. Pogoda dopisywała. Transport w drodze powrotnej autem przyjaciela oznaczał uniknięcie przepychania się przez miasto. Mimo, że zbyt wiele czasu nie miałam i tak byłam uchachana od ucha do ucha :-DD. Wiedziałam, że choćby nie wiem co, to chociaż trochę górek zaliczyć się uda, a przynajmniej kilka bardziej stromych podjazdów w otoczeniu lasu... niestety srogo się przeliczyłam :-((((.
Pierwsze oznaki końca mojej wycieczki pojawiły się nagle już w połowie Mostu Milenijnego. Zaczęłam tracić siły, dźwięki docierały do mnie coraz bardziej przytłumione, jakby gdzieś z oddali. Byłam wściekła, wiedziałam, że nie jestem w stanie nic zrobić i jedyne co mi pozostawało to zjechanie z brukowanej ścieżki rowerowej w poszukiwaniu dogodnego miejsca na trawniku. Niewiele pamiętam jedynie to to, że postawiłam bezpiecznie rower, usiadłam z boku na trawie i próbowałam się dodzwonić do przyjaciela... dalej już skąpe, rwane wspomnienia. Wydaje mi się, że widziałam grupkę ludzi, chyba rowerzystów, którzy wezwali karetkę... niestety nie wiem czy tak było w rzeczywistości.
Przytomność na dobre odzyskałam dopiero po dotarciu do szpitala :-(((((. Tym razem Kubkiem zajął się mój mąż... oczywiście usłyszałam jaka jestem nienormalna i czym ta kupa metalu dla Niego jest :-(((((((. To już norma :-(((((. On nigdy nie zrozumie ile rower dla mnie znaczy, i że w dużej mierze sam się do tego przyczynił :-((((((. W szpitalu zatrzymano mnie na obserwacji do późnych godzin nocnych. Właściwie większość tego czasu przespałam. Mąż przyjechał po mnie dopiero około 00:30 następnego dnia. Tradycyjnie z  wyrzutami sumienia i w poczuciu winy wróciłam do domu :-(((((.
Ten atak EPI był o wiele bardziej męczący od tego incydentu u mojego synusia w szkole :-(((. Od soboty nie wyszłam ani trochę pokręcić, co nie oznacza, że nie miałam takiej potrzeby. Tęsknie już straszliwie za rowerowaniem. Moc cyklozy jest wielka :-)). Dzisiaj dom pusty, więc aż głupio się choćby na chwilę nie wyrwać ;-))...

Z góry wielkie podziękowania dla osób, które wezwały karetkę i zaopiekowały się moim mustangiem!!!!!!!!!!
Wielkie, przeogromne dzięki!!!!!!!!!