Zapowiadała się piękna pogoda :-D. Już od samego rana widok za oknem, aż nakazywał opuszczenie czterech ścian w dniu dzisiejszym. U mnie jednak nadal nie było wiadomo czy coś z tego wyjdzie. Ryczący telewizor zerwał mnie z nóg około 6:20. Pierwszy odruch to nerwowe szukanie pilota, żeby uwolnić się od nadmiaru decybeli. Udało się w miarę szybko. Biedny sąsiad :-). Wątpię by zamawiał agresywną pobudkę w sobotni poranek ;-)).
Poszwendałam się trochę po domu. Synuś jeszcze spał. Mimo dość wczesnej pory widok za oknem był przyjemny, a pojawiające się promienie słoneczne jeszcze potęgowały ten efekt. Była za dwadzieścia siódma. Jakoś nie mogłam już spać... "czarne" myśli chodziły mi po głowie ;-). I jak zwykle nie wytrzymałam :-(. Szybko zerwałam się z łóżka, żeby nie tracić więcej czasu. Stwierdziłam, że śniadanie to sobie odpuszczę, przebrałam się, jeszcze smarowanie łańcucha i o 7:15 uruchomiłam licznik w Kubku :-).
Z Domaszczyna tradycyjnie pogalopowaliśmy przez Bąków do Łozina Center i dalej cały czas główną przez Bierzyce, Węgrów w kierunku Miłonowic, gdzie zaczynają się nasze ukochane nizinne górki ;-)).


Z Miłonowic wąską krętą uliczką w otoczeniu pól i lasów pojechaliśmy tradycyjnie przez Cielętniki do Tarnowca.

Zahaczyliśmy o Skotniki i pośmigaliśmy z górki na pazurki, podwrocławskimi "serpentynami" w kierunku Piersna i dalej przez Boleścin i Skarszyn. Uwielbiam tą trasę :-DD. Małe wioseczki, kręte uliczki, pola, lasy i pagórki... a wszystko tak blisko domu :-DD. Na dodatek, o tej porze to było puściusieńko, samochodów jak na lekarstwo... rowerzyści też jeszcze spali :-).
Oj nie chciało się wracać do domu. Pogoda była coraz ładniejsza... i to słońce, którego już tak mi brakowało. W domu jednak moje dziecko samo, więc mimo wielu pokus postanowiliśmy grzecznie z Kubkiem obrać kierunek na Łozinę i Domaszczyn.

Zawsze jeszcze istniała nadzieja, że odwiedzi nas dzisiaj moja mama :-)...