Wczoraj mąż przyniósł mi ze skrzynki listy ze szpitala w Bydgoszczy... dostałam już oficjalne zaproszenie na trzydniowy pobyt w bydgoskim spa ;-). Teraz już wiem, że to nie był sen i nic mi się nie wydawało, to prawda... i 24 maja muszę się stawić na izbę przyjęć.  Wiedziałam przecież, że jadę ale wczoraj gdy trzymałam te papiery i czytałam coś we mnie pękło. Ostatnio mało śpię, pakuję do żołądka masakryczne ilości jedzenia, co chwilę o czymś zapominam, wszystko leci mi z rąk... stres, stres, stres mnie dopadł :-(((. Myślałam, że dam sobie z tym radę, to przecież nie jest jakaś nowość, coś czego się nie spodziewałam, a teraz wychodzi jakim tchórzem jestem i jak nerwy mnie zżerają.
Nie wytrzymałam i musiałam wyjść na rower. Pewnie wiele osób uzna to za niezbyt normalne (mój mąż tak uważa :-((), ale dla mnie to jedyny sposób radzenia sobie ze stresem. Postanowiłam wpaść na chwilę do rodziców i zabrać bluzę, którą zostawiłam przez zapominalstwo na wieszaku (powód wieczornego wyjścia na rower trochę naciągany).
Trasa ta co zwykle, od strony Krzyżanowic do Wrocławia. Nie jechało się łatwo, bo trochę wiało, ale przedawkowane zastrzyki adrenaliny pozwoliły wykręcić średnią powyżej 30 km/h. Wpadłam na chwilę do domu rodziców, drapnęłam bluzę z wieszaka i już miałam wracać tą samą trasą do Domaszczyna. A tu niespodzianka, przed domem rodziców spotkałam moją koleżankę z podstawówki :-DD. Ostatnio nie widywałyśmy się za często. Czasami przypadkiem, tylko cześć cześć i każda z nas biegła w swoją stronę. Tym razem postałyśmy i pogadałyśmy jak za starych dobrych czasów :-D. Mam nadzieję, że na dzisiejszej pogawędce się nie skończy :-)). Tak na prawdę dużo nas łączy... ona też kocha jazdę na rowerze :-DD
Rozmowa trochę się nam przeciągnęła ;-D i w sumie jak wróciłam do domu to rodzinka już twardo spała. Przynajmniej trochę się odstresowałam i chociaż na chwilę Bydgoszcz była na drugim planie...