Wczorajszy dzień przesiedziałam w domu. Mąż chory i rodzina w komplecie. Nie chciałam rozniecać ognia ;-). No i poczułam szkolne klimaty. Zadania domowe trzeba było odrobić. Znowu usłyszałam od synusia jaka to jestem okropna i ta mina na Jego twarzy... coś pięknego ;-). Wieczorem już mnie ćmiła głowa, to pewnie reakcja na edukacyjne przeciążenie. Pierwsza potrzeba dzisiejszego poranka to powrót do jaskini, z dala od jakichkolwiek dźwięków. Tęsknota za spokojem, ciszą i samotnością...
Do przyzwoitego stanu wróciłam dopiero około 16:00. Miałam pewne braki w lodówce, a jutro śniadanie do szkoły trzeba zrobić. Parę minut po 17:00 wybyliśmy z Kubkiem z domu. Niebo było jakieś dziwne. Szybkie zakupy i całe szczęście, że szybkie, bo ledwo wprowadziłam Rumaka do garażu i zaczęło okropnie lać.
Mam nadzieję, że jutrzejszy poranek będzie dla mnie miły...