Dzisiejszy dzień jak co dzień. Nic szczególnego. Jechałam właśnie po synusia do szkoły. Jak zwykle mijałam Whirpool-a . Byłam już niedaleko parkingu uczęszczanego głównie przez TIR-y... i stało się. Jakiś obrzydliwie spieszący się pajac za kierownicą wyskoczył nagle z bocznej uliczki. Wiedziałam, że nie zdążę uciec. Jedyne co to dałam radę odbić bardziej na lewo, w stronę środka jezdni. Tym razem na szczęście nie zaliczyłam odlotu. Szturchnął mnie w pedał i musnął zderzakiem w tylną przerzutkę, spadł mi łańcuch. Zachwiało mną, ale udało mi się utrzymać równowagę. Zahamowałam, on też. Byłam wściekła :-O!!!! Myślała, że go pogryzę :-O!!!!
Jeszcze na początku to mnie przepraszał, ale jak usłyszał, że ma do czynienia z kobietą to zaczął zgrywać gieroja. Oczywiście to wszystko była moja wina, on biedny się spieszył, a ja mu przeszkodziłam w ważnych sprawach życiowych. Zagroziłam wezwaniem policji jeśli się nie uspokoi. Założyłam łańcuch i zaczęłam sprawdzać czy oby wszystko chodzi sprawnie. Gość nadal się żołądkował i rzucał mięsem. Postanowiłam zadzwonić do przyjaciela, żeby na trzeźwo ocenił czy wszystko z Kubkiem w porządku. Sprawca problemu nadal skakał. Krzyczał, że to moja wina, bo powinnam jechać po ścieżce rowerowej. Prawda jest taka, że może i powinnam, ale jadąc przepisowo marnie bym na tym wyszła. Mam przykre doświadczenia z korzystania z miejskich pasów rowerowych poprzecinanych co kawałek ulicami :-/. Gdybym jechała poprawnie uderzyłby mnie z większą siłą na całej długości. Hamulca to zaczął używać dopiero, będąc już połową maski na głównej ulicy. Tacy jak on mają rowerzystów i ścieżki rowerowe "w głębokim poważaniu" i w ogóle nie patrzą co się na nich dzieje.
Przyjaciel przyjechał po zaledwie kilunastu minutach. Posprawdzał na spokojnie, czy oby na pewno z Kubciem wszystko w porządku. Na szczęście tym razem skończyło się tylko na niegroźnym puknięciu i zachwianiu równowagi. Chyba wydrapałabym temu kierowcy oczy (o ile byłabym jeszcze w stanie to zrobić), gdyby skrzywdził mojego dwukołowego przyjaciela :-O!!!!! Rower jest dla mnie wszystkim. Większość ludzi tego nie rozumie, dla nich to tylko rzecz... dla mnie jest jak członek rodziny!!!

Nerwowa i nie mila atmosfera zrobiły swoje, jakoś nie  miałam ochoty na dalsze pedałowanie :-/. Na dodatek z czasem było coraz bardziej krucho. Spakowaliśmy Kubka do auta i pojechaliśmy odebrać moje dziecko ze szkoły.