No i w końcu legalny powrót do korzeni :-DD. Szwy co prawda jeszcze nie zdjęte, ale ogólnie czułam się na tyle dobrze, że przeciwwskazań na pedałowanie nie było :-DD. I całe szczęście, bo chyba musieliby mnie w śpiączkę farmakologiczną wpędzić. Dłuższej abstynencji rowerowej nie byłabym w stanie przeżyć. Ostatnio widoki za oknem o poranku nie skłaniają do leniuchowania. Odgłosy dobiegające zza okna kuszą do smakowania porannych wycieczek. Na całe szczęście dzisiaj nie musiałam się już powstrzymywać i walczyć ze swoimi nawykami. Wstałam, ubrałam ciuchy rowerowe i wytoczyłam rumaka z garażu... legalnie :-DD.

Pojechaliśmy z Kubeczkiem posnuć się po naszych pagórkach i nacieszyć oczy pięknymi widokami... moim zdaniem są piękne :-D.

Nie myślałam, że ściągnięcie szwów może być takie skomplikowane... a jednak.  Ponieważ firma męża zadbała nie tylko o pracowników, ale również o członków rodziny to bardzo sporadycznie korzystam z państwowej służby zdrowia. Bez zastanawiania się postanowiłam odwiedzić firmową przychodnię... i duże rozczarowanie.Okazało się, że konieczna jest najpierw wizyta u lekarza i uzyskanie skierowania na ściągnięcie szwów. Najbliższy termin w prywatnej przychodni do chirurga ZA PONAD DWA TYGODNIE!!!!  Na początku myślałam, że coś źle zrozumiałam, ale niestety okazało się to prawdą. To jakaś kpina. Nie przyszło mi do głowy, żeby zarejestrować się u chirurga jeszcze przed zabiegiem, a na to wygląda, że powinnam tak zrobić??? Nasza służba zdrowia to jakaś ciężka paranoja. Nie mam pojęcia jak mam to rozumieć. Chyba warto tak na wszelki wypadek profilaktycznie rejestrować się do paru specjalistów, a nóż będziemy potrzebowali jakiś konsultacji za parę miesięcy ;-)). 
Po odwiedzeniu paru szpitali i powtarzaniu w kółko tego samego miałam już serdecznie dosyć proszenia się o pomoc w tak błahej sprawie jak ściągnięcie szwów. Na Hirszwelda pani  w recepcji szpitala powiedziała, że niestety jedyne co mi pozostaje to udać się na ostry dyżur  i trochę poudawać, że mnie coś boli i MOŻE MI POMOGĄ!!!! Jeśli mi się nie uda to będę musiała jechać do Bydgoszczy. Nie chciało mi się wierzyć w to co słyszałam. Już na prawdę zaczęłam rozpatrywać wizytę w Bydgoszczy... masakra!!!
Po paru godzinach bezsensownego snucia się po mieście wróciłam pozaszywana do domu. Dopiero późnym wieczorem przypomniało mi się, że mamy chirurga na osiedlu. Pomyślałam, że nie mam już nic do stracenia i warto pójść i poprosić o pomoc, w końcu do Bydgoszczy nie jest tak blisko. Sąsiad na szczęście był bardzo miły. Moimi opowieściami nie był w ogóle zdziwiony, to ponoć "normalne". Dwa dni później niedzielna operacja ściągnięcia szwów o poranku zajęła Mu niecałą minutę!!!!

Jaki z tego wniosek NASZA SŁUŻBA ZDROWIA JEST POWAŻNIE CHORA!!!!

Wiem, że to nie jest do końca normalne. Mężowi nic nie powiedziałam, bo pewnie Kubka by m gdzieś wywiózł. To dopiero piąty dzień po biopsji, ale czułam się bardzo dobrze. Poza znośnymi bólami głowy, co w tym przypadku jest czymś jak najbardziej akceptowalnym, nic mi nie dolegało.  Ostatni raz pedałowałam 30 kwietnia, potem post rowerowy :-((.

I tak byłam dzielna, że tak długo wytrzymałam...