I stało się :-(((. Obudziłam się parę minut po szóstej. Łeb mnie znowu łupał :-((((. Co prawda wieczorem już nie było lightowo i nie zapowiadało się, że będzie jak w ostatni weekend, ale łudziłam się, że to tylko taki fałszywy alarm :-/. Wytoczyłam się na siłę na rower, jazda na autopilocie :-(((. Ciśnięcie w pedały ile się da, żeby móc chociaż przez chwilę cieszyć się bólem w obrębie innych części ciała, a nie jak zwykle głowy :-(((((.
Wróciłam do domu. Chciałam jak najszybciej odciąć się od świata. Nadmierne światło, każdy dźwięk irytowały mnie :-(((((. Jeszcze tylko śniadanie dla synusia w mrocznej kuchni i poszłam się położyć. Nie mogłam usnąć. Bez tabletek nie jest to proste :-((. Na trochę udało mi się zdrzemnąć.
Zwlekłam się dopiero około czternastej. Było trochę lepiej. Dałam radę zrobić obiad,a to już na prawdę coś :-|. Po południu chłopaki wybyli do kina. Zostałam sama. Cisza i spokój. Tego mi brakowało... pewnie dlatego pokochałam samotność :-/. Niestety ta cholerna makówka znowu zaczęła mnie napier... (przepraszam za przekleństwa, ale nie potrafię już znaleźć bardziej przyzwoitego określenia, żeby opisać co czuję :-((((). Wieczorna terapia rowerowa, powrót do domu i nadzieja, że uda się jakoś usnąć :-((((((.

Mam już tego serdecznie dość :-((((!!!!
Wszystkiego mi się odechciewa :-(((((!!!!

Jakże inny był ten poranek w porównaniu z tymi z zeszłego tygodnia. Wstałam, rolety nie były spuszczone. Pierwszą potrzeba o poranku nie była kolejna dawka leków przeciwbólowych. Ciepłe promienie słońca wpadające przez okno sprawiły, że postanowiłam tradycyjnie odwiedzić moje ukochane rejony :-DD. Jeszcze tylko kartka z informacja dla śpiącego synusia, że kat wybywa, ale niestety zaraz wraca ;-), zmiana odzieży z wieczorowej ;-) na sportową i pogalopowaliśmy z Kubciem popagórkować. Momentami dość mocno wiało w twarz lub z boku, a mimo to czułam, że mam moc :-DD.

Od piątku czuję się wprost rewelacyjnie (w mojej skali). Siły mi wróciły :-DDD!!! Góry mogę przenosić ;-DD!!!!!

Króciutkie i szybciutkie... :-(. Wpadł na chwilkę, tylko na weekend i jak zwykle grafik bardzo napięty. W popłochu sprawy firmowe i prywatne.

Dobrze, że chociaż trochę mogliśmy ze sobą porozmawiać :-).

Po dzisiejszym dniu wszystko stało się dla mnie jasne... w końcu zrozumiałam co kocham :-D. Ten dzień był tak zwanym dniem zwrotnym w mojej rowerowej pasji. W końcu uświadomiłam sobie co tak na prawdę sprawia mi przyjemność i czego mi brakowało. Co wzbudzało lekki niedosyt i powodowało, że nie do końca czułam, że moje oczekiwania zostały spełnione, nawet na szlakach górskich. Teraz już wiem... niestety za duża ilość ludzi przypadająca na metr kwadratowy. Właściwie to najszczęśliwsza jestem wtedy gdy w ogóle nikogo nie ma. Gdy jesteśmy tylko my... tzn. ja i Kubek :-D. Oczywiście bez przesady, mam świadomość tego, że kontakt z ludźmi jest jak najbardziej wskazany i na bezludną wyspę się nie przeprowadzę :-). Jednak bynajmniej nie jestem zwierzęciem stadnym i czasami tęsknię za samotnością, co nie wszyscy rozumieją... :-(.
Tak było właściwie odkąd pamiętam. Już w dzieciństwie wolałam stać z boku, nigdy nie byłam duszą towarzystwa, nie miałam ambicji zajmowania kierowniczego stanowiska, ani bycia sławną osobą w centrum zainteresowania. Lubiłam być w cieniu. Ogromny wpływ na moje umiłowanie samotności miała też choroba...

Cholerny ból głowy ustąpił i wiedziałam, że dzisiaj zrobię w końcu to co chodziło za mną już od dawna. Dzisiaj to będzie moja wyprawa. Nie obchodziło mnie co powiedzą inni. Nie miało znaczenia czy dobrze wybrałam trasę, czy nie okaże się, że to kiepski pomysł. Dzisiaj miało być tak jak ja chcę i koniec kropka (tupnięcie nogą ;-)). Chciałam w końcu na jak najdłużej zjechać z asfaltu. Chciałam do lasu, na pola, tam gdzie szansa spotkania samochodu jest nikła... i udało się :-DDD!!!!
Na początku zaczęło się nieśmiało, bo fragmentem mojego ukochanego pagórkowania, potem to już coraz bardziej nieznany dla mnie teren i coraz mniej utwardzona nawierzchnia :-DD. Cudowne drogi po lesie (kocham las :-DDD), momentami piasek bardzo sypki, że nie da się jechać, gdzieniegdzie bardzo błotniście, że koło zostaje zassane i po prostu przestaje się obracać. Były też rejony prawie nieodwiedzane, bo porośnięte wysoką trawą, gdzie jak okiem sięgnąć  nic nie wskazywało, że w ogóle gdzieś prowadzą, jedynie mapa w garminie wskazywała, że kierunek jest poprawny :-D. Po drodze mijałam całe mnóstwo tajemniczych, bajkowych ścieżek, które kusiły żeby zboczyć z wyznaczonej na dziś trasy...

Coraz bardziej oddalam się od szosy. Po paru skokach w bok ;-) w głowie zrodziła się myśl o zakupie szerszego ogumienia z bardziej agresywnym bieżnikiem :-D.

Na początku jeszcze asfalt.

Potem polne drogi :-)).

Dziko rosnąca jabłonka i pyszne, soczyste jabłka :-DDD.

Lasy, piaszczyste drogi, cisza, spokój, jedynie szum drzew i odgłosy wydawane przez zwierzęta.  Żadnego samochodu... cudowne klimaty :-DDDD.

Droga przeciwpożarowa no i niestety pojawiły się auta. Minął nas jeden jeep i jakieś dwie leciwe osobówki. Nówki wypachnione po myjni pewnie tu nie bywają ;-D.

Była też piaskownica dla dużych chłopców ;-D...

... i kopareczka słusznych rozmiarów ;-D.

Potem znowu las ze "ścieżką" wytyczoną przez jakiś ciężki sprzęt. Momentami nie dało się już jechać i musieliśmy trochę pokombinować jak się dalej przedrzeć :-DDDD. Sama radość z takich urozmaiceń, a nie tylko cały czas równy, monotonny asfalt.
Jak okiem sięgnąć stosy pościnanych drzew. Taaa, aż ciśnie się na usta słynne hasło "Chrońmy zieleń" ;-).

Byłam już głodna. A tu takie zdrowe mięso biegało ;-D.

Jeden ze stawów w drodze do Żmigrodu.

Ja tam za rybkami nie przepadam. W upalny dzień tym bardziej na nic smażonego nie miałam ochoty. Zadowoliłam się w "Rybce" płynem z lodówki i sernikiem na zimno (znowu ciacho ;-)).

Ponownie odwiedziliśmy pałac w Żmigrodzie. Przyznam się, że tym razem złamałam zakaz i weszłam na teren ogrodów z rowerem. Nikt nie zwrócił mi uwagi. Pewnie chodzi o piratów drogowych na dwóch kółkach, którzy maja gdzieś ścieżki dla rodzin z dziećmi i place zabaw. 

Poniżej widok na grody okalające pałac. Czyż nie są piękne :-D?

Ściana boczna pałacu i Pomnik Przyrody, leciwy dąb szypułkowy "Melchior". Jego wiek szacowany jest na około 390 lat... wiele przeżył i należy mu się szacunek.

Ruiny pałacu. Ściana przednia.

Fragment ściany frontowej z wejściem głównym.

Stalowa konstrukcja zabezpieczająca przed zawaleniem ściany frontowej.

Wnętrze pałacu.

Wnętrze pałacu.

Wnętrze pałacu na parterze. W podziemiu znajduje się restauracja. Nie wiem co oferują w menu. Dzisiaj miałam ochotę jedynie na coś zimnego... kupiłam lody :-)).

Dzisiejszy dzień jak dla mnie rewelacyjny :-DDD!!!! W końcu zasmakowałam jazdy po różnych nawierzchniach i w dodatku w większości pod parasolem drzew :-D. Takie klimaty mi właśnie odpowiadają :-D. Wróciłam do domu okurzona i szczęśliwa :-DD. Mam nadzieję, że jeszcze w tym roku zdarzy mi się choć jeden taki dzień w ciągu weekendu, pogodny, bez bólu głowy i cały tylko dla mnie :-D. Ech coś dużo zmiennych się pojawiło... nie będzie łatwo:-/.

Dzisiejszy dzień dla mnie jest święty, bo to DZIEŃ BEZ BÓLU GŁOWY :-DDDDD!!!!!!!

Rolety poszybowały do góry :-DDD, niebo, drzewa, nawet nasz beznadziejny trawnik, wszystko było dla mnie piękne :-DDDDD. Dzisiaj żaden odgłos mnie nie drażnił :-DDDD. Nawet bałagan u synusia w pokoju taki, że nie ma gdzie nogi postawić, który sprząta od prawie dwóch tygodni nie wyglądał aż tak strasznie ;-DDDD.

Mam nadzieję, że jutrzejszy będzie też godny świętowania :-DD. Chłopaki wyjeżdżają, pogoda ma być cudna, bynajmniej nie mam zamiaru marnować dnia na siedzenie w domu :-DDDD.