Wszystko zapowiadało się pięknie. Pogoda dopisywała. Transport w drodze powrotnej autem przyjaciela oznaczał uniknięcie przepychania się przez miasto. Mimo, że zbyt wiele czasu nie miałam i tak byłam uchachana od ucha do ucha :-DD. Wiedziałam, że choćby nie wiem co, to chociaż trochę górek zaliczyć się uda, a przynajmniej kilka bardziej stromych podjazdów w otoczeniu lasu... niestety srogo się przeliczyłam :-((((.
Pierwsze oznaki końca mojej wycieczki pojawiły się nagle już w połowie Mostu Milenijnego. Zaczęłam tracić siły, dźwięki docierały do mnie coraz bardziej przytłumione, jakby gdzieś z oddali. Byłam wściekła, wiedziałam, że nie jestem w stanie nic zrobić i jedyne co mi pozostawało to zjechanie z brukowanej ścieżki rowerowej w poszukiwaniu dogodnego miejsca na trawniku. Niewiele pamiętam jedynie to to, że postawiłam bezpiecznie rower, usiadłam z boku na trawie i próbowałam się dodzwonić do przyjaciela... dalej już skąpe, rwane wspomnienia. Wydaje mi się, że widziałam grupkę ludzi, chyba rowerzystów, którzy wezwali karetkę... niestety nie wiem czy tak było w rzeczywistości.
Przytomność na dobre odzyskałam dopiero po dotarciu do szpitala :-(((((. Tym razem Kubkiem zajął się mój mąż... oczywiście usłyszałam jaka jestem nienormalna i czym ta kupa metalu dla Niego jest :-(((((((. To już norma :-(((((. On nigdy nie zrozumie ile rower dla mnie znaczy, i że w dużej mierze sam się do tego przyczynił :-((((((. W szpitalu zatrzymano mnie na obserwacji do późnych godzin nocnych. Właściwie większość tego czasu przespałam. Mąż przyjechał po mnie dopiero około 00:30 następnego dnia. Tradycyjnie z  wyrzutami sumienia i w poczuciu winy wróciłam do domu :-(((((.
Ten atak EPI był o wiele bardziej męczący od tego incydentu u mojego synusia w szkole :-(((. Od soboty nie wyszłam ani trochę pokręcić, co nie oznacza, że nie miałam takiej potrzeby. Tęsknie już straszliwie za rowerowaniem. Moc cyklozy jest wielka :-)). Dzisiaj dom pusty, więc aż głupio się choćby na chwilę nie wyrwać ;-))...

Z góry wielkie podziękowania dla osób, które wezwały karetkę i zaopiekowały się moim mustangiem!!!!!!!!!!
Wielkie, przeogromne dzięki!!!!!!!!!

Dzisiaj niestety nie dość, że czekała mnie przebieżka po mieście, to jeszcze niestety w drodze do miejsc obowiązkowych wizyt musiałam obficie zasmakować obcowania w bliskim towarzystwie smrodliwych pojazdów czterokołowych :-(((. Czasu tym razem za wiele nie było i wolałam nie ryzykować spóźnienia na umówioną godzinę. Po odbębnieniu tego co musiałam, postanowiłam umilić trochę drogę powrotną i ominąć najbardziej uczęszczane rejony Wrocławia. Zwłaszcza, że godziny bynajmniej nie nastrajały optymistycznie :-/.
No i tak oto pierwszy etap drogi z Armii Krajowej prowadził w stronę Kładki Zwierzynieckiej i dalej miał podążać głównie wałami nad Odrą, aż do Brucknera... miał :-/. Nic z tego nie wyszło, bo okazało się, że jest nieczynna :-(. Do kiedy to jak zwykle nie wiadomo, zero jakiejkolwiek informacji. Pomyślałam no trudno, a że jestem osobą, która raczej lubi jakieś urozmaicenie w podróży, zwłaszcza miejskiej, to postanowiłam pojechać ścieżką rowerową na prawo i wałem kierować się w stronę Wyspy Opatowickiej. Po dotarciu na miejsce okazało się, że szpony jakiejś firmy konserwatorskiej też tu dotarły, bo dookoła zakorzeniły się na dobre zakazy wstępu :-(((. Oczywiście jak zwykle informacji do kiedy to potrwa to żadnych człowiek nie uświadczy... z drugiej strony jeszcze taki się nie narodził, który byłby w stanie to przewidzieć ;-).
Cóż wyjścia za wielkiego nie miałam. Nic innego mi nie pozostawało jak kierować się z powrotem w stronę Grunwaldu. Dalszą część drogi zaliczyłam wałami nad Odrą... chociaż tyle żeby uspokoić zszargane nerwy :-[. Na całe szczęście tym razem wcześniej, tak na wszelki wypadek, poprosiłam mamę o odbiór synusia ze szkoły.