Kubek jak zwykle poleniuchował w serwisie w GO-SPORT, a ja w tym czasie odwiedziłam kilka półek sklepowych. Na szczęście nawet szybko nam to poszło.

I tak to jest jak się na wsi zamieszka ;-). Moje dziecko woli u dziadków siedzieć, bo ma bliżej do szkoły i może dłużej w łóżku poleniuchować :-)). Ostatnimi czasy w tygodniu mieszka w babcinym internacie, a w domu pojawia się tylko w weekend-y... i to nie zawsze. Teraz wizyta u rodziców stała się stałym elementem dnia codziennego, żeby odbyć widzenie z synem... ładne kwiatki ;-DD.

Wszystko zapowiadało się pięknie. Pogoda dopisywała. Transport w drodze powrotnej autem przyjaciela oznaczał uniknięcie przepychania się przez miasto. Mimo, że zbyt wiele czasu nie miałam i tak byłam uchachana od ucha do ucha :-DD. Wiedziałam, że choćby nie wiem co, to chociaż trochę górek zaliczyć się uda, a przynajmniej kilka bardziej stromych podjazdów w otoczeniu lasu... niestety srogo się przeliczyłam :-((((.
Pierwsze oznaki końca mojej wycieczki pojawiły się nagle już w połowie Mostu Milenijnego. Zaczęłam tracić siły, dźwięki docierały do mnie coraz bardziej przytłumione, jakby gdzieś z oddali. Byłam wściekła, wiedziałam, że nie jestem w stanie nic zrobić i jedyne co mi pozostawało to zjechanie z brukowanej ścieżki rowerowej w poszukiwaniu dogodnego miejsca na trawniku. Niewiele pamiętam jedynie to to, że postawiłam bezpiecznie rower, usiadłam z boku na trawie i próbowałam się dodzwonić do przyjaciela... dalej już skąpe, rwane wspomnienia. Wydaje mi się, że widziałam grupkę ludzi, chyba rowerzystów, którzy wezwali karetkę... niestety nie wiem czy tak było w rzeczywistości.
Przytomność na dobre odzyskałam dopiero po dotarciu do szpitala :-(((((. Tym razem Kubkiem zajął się mój mąż... oczywiście usłyszałam jaka jestem nienormalna i czym ta kupa metalu dla Niego jest :-(((((((. To już norma :-(((((. On nigdy nie zrozumie ile rower dla mnie znaczy, i że w dużej mierze sam się do tego przyczynił :-((((((. W szpitalu zatrzymano mnie na obserwacji do późnych godzin nocnych. Właściwie większość tego czasu przespałam. Mąż przyjechał po mnie dopiero około 00:30 następnego dnia. Tradycyjnie z  wyrzutami sumienia i w poczuciu winy wróciłam do domu :-(((((.
Ten atak EPI był o wiele bardziej męczący od tego incydentu u mojego synusia w szkole :-(((. Od soboty nie wyszłam ani trochę pokręcić, co nie oznacza, że nie miałam takiej potrzeby. Tęsknie już straszliwie za rowerowaniem. Moc cyklozy jest wielka :-)). Dzisiaj dom pusty, więc aż głupio się choćby na chwilę nie wyrwać ;-))...

Z góry wielkie podziękowania dla osób, które wezwały karetkę i zaopiekowały się moim mustangiem!!!!!!!!!!
Wielkie, przeogromne dzięki!!!!!!!!!