A dlaczego x 2...? Ano dlatego, że sama perspektywa odwiedzenia tego typu miejsca działa na mnie negatywnie, a do tego jeszcze snucie się asfaltami, przepychanie miedzy smrodochodami i wdychanie tego co wypuszczą podnosi na duchu ;-). Na szczęście miałam towarzysza w niedoli :-D.
Na cmentarzu osobowickim (na pozostałych pewnie też) dzikie tłumy, ale biorąc pod uwagę liczebność Wrocławia, nie ma w tym jeszcze nic dziwnego. Powala mnie natomiast ta rewia mody i rywalizacja czyj grobowiec będzie bardziej okazały i rozżarzony... i zauważony z kosmosu przez obce cywilizacje ;-DD. Moim zdaniem najważniejsze są wspomnienia związane z dana osobą, wspólnie odwiedzone miejsca, rozmowy, żarty, zdjęcia...
Pewnie wiele osób uzna mnie za szatańskie wcielenie i za czasów średniowiecza spalono by mnie na stosie ku przestrodze, ale zgadzam się z poglądami głównego bohatera serialu Dr House. Po "tamtej stronie" nie ma nic, pustka. Liczy się tylko tu i teraz. A jaki wniosek z tych moich "głębokich" wywodów na temat życia i śmierci dla cierpiących na cyklozę?

ŚMIGAJCIE NA ROWERACH ILE TYLKO SIĘ DA, NA PRZEKÓR WSZYSTKIM I WSZYSTKIEMU :-DDDDDDD!!!!!!!

Po "tamtej stronie" nie ma nic... bo czy ktoś widział podobiznę aniołka pocinającego na góralu na wypaśnym osprzęcie xt lub xtr ;-DD.

Znowu poszłam spać dzisiaj... około 2:00 było. Ostatnio mam nieustające fazy ciężkich przemyśleń... takich o życiu i śmierci ;-). To pewnie wszystko przez tą podziabdoloną pogodę, przestawienie czasu na zimowy (średniowiecze jakieś) i zbliżającą się dużymi krokami bydgoską eskapadę :-/.
Przed ósmą byłam już na chodzie. Za oknem było bajkowo. Magia kolorów jesieni w promieniach słońca. Nie było możliwości żebym dzisiaj nie wymknęła się do dziczy. Czaiłam się i kombinowałam co tu zrobić, żeby uniknąć niemiłych spojrzeń i komentarzy. Niestety nie zapowiadało się, że uda mi się wymknąć z domu niepostrzeżenie. No i się nie udało... chyba zaczynam się już przyzwyczajać :-/.
Dosiadłam rumaka i pognaliśmy poszwendać się po naszych ukochanych lasach. Jeszcze mamy tam od groma bocznych ścieżek do zrewidowania... w końcu to nasza ziemia ;-D. Po zjeździe z drogi głównej od razu się rogal na mojej twarzy pojawił :-DD. I jak zwykle kawałek leśnym asfaltem i skok w bok ;-D. A dalej jak okiem sięgnąć piękne widoki i kolejne kuszące zakrętasy :-D. Chciałaby się zwiedzić wszystko, ale trzeba o przyzwoitej porze do domu wrócić... niestety :-/.


Sky Tower w wersji na dziko ;-D.


Grzybów całe mnóstwo :-).

Bagienka były :-D...

... i mokradła o większej kubaturze dla bardziej wymagających ;-D.

Bogata paleta kolorów :-).

Tyle pospulstwa się już po mojej ziemi panoszy, ze trzeba było w końcu informacje ostrzegawcze umieścić ;-DD.

Nie mogłam usnąć w nocy. Ostatnimi czasy tak mam. Jakieś fazy ciężkich przemyśleń mnie dopadły... i to oczekiwanie na kolejne wezwanie do Bydgoszczy :-(. Na siłę położyłam się dopiero grubo po drugiej w nocy. Byłam pewna, że dzisiejszy dzień wcześnie się dla mnie nie zacznie. A jednak bez większego problemu parę minut przed ósmą byłam już na chodzie, aż dziwne, że wstałam bez bólu głowy.
Pogoda za oknem znośna, szkoda tylko, że momentami mocno wieje. Ja na straszliwym głodzie rowerowym. Tak bym chciała wyjść, ale wiem, że teraz to niemożliwe. Może później się uda...

Postanowiłam jednak wybyć, choćby nie wiem co. Na do widzenia znowu te nienawistne spojrzenia, mające na celu wzbudzić we mnie poczucie winy... chyba się na nie uodparniam :-/. Niestety dziś znowu w tylko snucie się po mieście :-(.

Moja tęsknota za dziczą już okrutna :-((((.

Bardzo chciałam wyjść dzisiaj na rower. Na prawdę chyba jestem uzależniona od dwóch kółek i jak nie zaspokoję swojej rowerowej potrzeby to jest dramat. Poranek był ładny, z pomiędzy chmur wyłoniło się słońce, już nawet miałam getry na sobie, a tu okazało się, że zostaliśmy z synem sami :-((... i z mojego pedałowania nici :-((((!!!
Stałam  w kuchni przy oknie z nosem prawie przyklejonym do szyby i wyć mi się chciało. Ostatecznie przed siedemnastą udało mi się wytoczyć z domu. Na zewnątrz już była szarówka, momentami mocny powiew wiatru mocno dawał się we znaki, ale nie bardzo mnie to już obchodziło, ja po prostu musiałam wybyć z domu... nie tylko ja :-D. W okolicy sławetnego Whirpool-a czekał już na mnie przyjaciel.  Oboje zgodnie stwierdziliśmy, że jazda na otwartej przestrzeni nie byłaby miła :-(. Postanowiliśmy nie ryzykować i wałami nad Odrą dostać się do wrocławskiego rynku.
Powiem szczerze już dawno tam nie byłam. Ostatnimi czasy moje miejskie wyprawy kończyły się w okolicy placu Kromera , no może poza paroma nielicznymi przypadkami przymusowej wizyty w celu  załatwienia jakiś spraw. Zastanawiałam się czy dzisiejsza wycieczka wzbudzi we mnie tęsknotę za miastem, ale nic takiego nie poczułam. Betonowe otoczenie, tłumy ludzi, natężony ruch uliczny to nie dla mnie. Zdecydowanie wolę rejony jak najdalej od centrum. Im bardziej zielono i dziko tym lepiej :-).

Oprócz roweru mam jeszcze inne niegroźne dla otoczenia uzależnienie ;-D. Kocham zbierać grzyby :-D. Dawno tego nie robiłam, bo moich bliskich lasy nie pasjonują... net tam szwankuje ;-))). W końcu postanowiłam połączyć przyjemne z pożytecznym. Od dawna miałam ochotę na sos grzybowy do obiadu :-)).

Czyż nie jest pięknie :-DD

Kubek zaparkowany pod drzewem...

... a ja robię wycinkę :-D.

Moje żniwa były bardzo udane :-D.

Świat za oknem biorąc pod uwagę ostatnie huśtawki pogodowe nie wyglądał tak źle. Były nawet momenty gdy na chwilę pojawiało się słońce. Już za wcześnie nie było i jakieś dalsze wypady nie wchodziły w grę. Postanowiłam tym razem pokręcić się po lasach w okolicy Borowej. Moje trasy od jakiegoś czasu nie są w ogóle zaplanowane, a nawet jeśli pozornie tak jest, to często podlegają spontanicznym zmianom. Tym razem było podobnie. Chciałam jak najbardziej okroić nudną, bogato okraszona tirami i inną ciężką jazdą ulicę Wrocławską, a tu jak na zawołanie pojawiła się tajemnicza i znośnie wyglądająca ścieżka przez las. Postanowiłam skręcić w prawo i zobaczyć dokąd prowadzi...
Jechało się całkiem przyjemnie, było trochę błotniście, ale to przecież koniec października, więc nie ma co narzekać. Pokonałam jeden mostek i w zasięgu wzroku pojawił się kolejny, tym razem drewniany i wąziutki prowadzący do ogrodu okalającego okazale prezentujący się dworek (**** hotel Pałac Borowa). Te parę zbitych, niewinnie wyglądających desek okazało się niestety nieprzejezdne. Wtoczyłam się delikatnie, a po chwili leżałam już na środku, próbując zrozumieć co się stało. To jakiś cud, że nie zsunęliśmy się z Kubkiem do sadzawki :-O!!! Deski były śliskie jak lodowisko. Nieźle się napociłam, żeby wstać do pionu i przetuptać na drugą stronę. Kubek tym razem nie ucierpiał, u mnie skończyło się na paru siniakach i otarciach. Myślałam, że teraz to już będzie prościzna. Kierunek brama i wydostaniemy się na osiedlową uliczkę. No i wtopa :-(. Brama owszem była, ale zwieńczona ogromna kłódą zatrzaśniętą na amen. Przed ogromnymi, frontowymi drzwiami, zaryglowanymi przed rowerowym plebsem ;-) zaparkowane były książęce samochody, w środku komnaty rozświetlone ogromnymi kryształowymi lampami. Nie było jednak żadnego lokaja, który mógłby mnie wypuścić w grono poddanych. Pozostało mi przeprawić się znowu przez ten cholerny mostek i wracać skąd się przypedałowało :-((. Na samą myśl już wszystko zaczynało mnie boleć :-O. Z boku wypatrzyłam drugi mostek. Nie wyglądał na często używany, co sprawiło, że w mojej głowie zapaliła się czerwona lampka... może był jeszcze bardziej niebezpieczny?? Tym razem postanowiłam nie wjeżdżać rowerem. Najpierw ostrożnie postawiłam jedna nogę żeby zbadać poślizg... ufff na szczęście nie było tak źle. Bez niemiłych niespodzianek udało się bezpiecznie przejść na drugą stronę. Niestety radość nie trwała długo, okazało się, że ścieżki brak :-(. Czekało nas przedzieranie się przez dzikie, podmokłe trawska i krzaje w poszukiwaniu kolejnej kładki, żeby przeprawić się przez kolejny rów. Już wiem dlaczego właściciele ziemscy nie zainwestowali w mury obronne od tej strony :-[. Mogli chociaż wykosztować się na znak "Teren prywatny!! Przejścia nie ma!!". I takim oto sposobem, zamiast zyskać na czasie i uprzyjemnić jazdę, ubłoceni i oblepieni zielskiem różnej maści znowu wylądowaliśmy na ruchliwej ulicy Wrocławskiej :-(.
Potem na szczęście już było całkiem przyjemnie i bez większych niespodzianek. Posnuliśmy się trochę ścieżkami leśnymi, polnymi i asfaltem, ale w otoczeniu drzew. Po drodze minęliśmy kilka stawów z całym mnóstwem ptaków, głównie łabędzi, a tam ostre debaty odnośnie zimowej migracji trwają ;-). Niestety robiło się już szarawo i dało się odczuć spadek temperatury. Trzeba było kierować się w stronę domu. Jeszcze niespełna rok temu pewnie grzecznie pojechałabym drogą asfaltową i teraz przygotowywała kolację dla rodziny. Niestety dotknięta straszną, coraz bardziej postępującą chorobą ;-D, postanowiłam pojechać polami. Wiosną i latem ta droga była przejezdna i spokojnie można było dotrzeć do Domaszczyn City. Tym razem tak różowo nie było. Ostatnio sporo padało, ziemia była bardzo nawodniona, a do tego pora orki i wykopu buraków cukrowych (chyba?). No i stało się. Po ciemku przyszło mi przedzierać się przez zryte przez ciężarówy i traktory polne bagna. W pewnym momencie ugrzęzłam w błotnej mazi. Musiałam się wypiąć i brodzić w rozmemłanej zupie w cudnych lakierkach :-(((. Na szczęście byłam sama i mogłam sobie ulżyć rzucając mięsem na lewo i prawo ;-)). Efekt był taki, że po ponad półgodzinnym taplaniu się w błocie wylądowałam w punkcie wyjścia :-D.
Po powrocie do domu najpierw zajęłam się doprowadzaniem Kubka do stanu używalności. Tym razem na myciu biżuterii i tego po czym biega się nie skończyło. Potem jeszcze czekało mnie odgruzowywanie butów i spłukanie częściowo zaschniętego błota z odzieży przed wrzuceniem jej do pralki. Jak zwykle dopiero na szarym końcu poszłam zając się sobą... było już po 22:00 :-)).
A miał być tylko szybki, spontaniczny wypadzik na rower :-DD...