Wstałam dosyć wcześnie. Widoki za oknem były przepiękne :-D. Słonecznie, a do tego bieluśko, bielusieńko dookoła :-DD!!!
Moje nizinne oczy nie przywykły do obcowania z tak agresywną bielą ;-). Zastanawiałam się nawet czy nie powinnam przetrząsnąć szafy w poszukiwaniu okularów przeciwsłonecznych :-). Samo wyjście na rower w dniu dzisiejszym było tak oczywiste jak to, że dwa plus dwa jest cztery :-).
Niestety uśmiech z mojej twarzy znikł bardzo szybko, bo zaraz po dotarciu do bardziej ruchliwej ulicy :-(. A tam, w którą stronę by nie spojrzeć wodno-śniegowo-piaszczysta plucha :-O. Postanowiłam przeciąć ja po skosie i pojechać polną drogą naiwnie licząc na to, że może poboczne, rzadziej używane trasy wyglądają choć odrobinę lepiej. No i odrobinę lepiej to może wyglądały, ale niestety plusowa temperatura robiła swoje.
A oto perełki na mojej dzisiejszej trasie... niestety niewiele tego było :-(.

Z każdą chwilą było coraz gorzej. Jazda w takich warunkach nie sprawiała przyjemności. Po chwili cała byłam mokra od pośniegowej papki. To jednak było nic w porównaniu z dramatycznymi zgrzytami łańcucha przy każdym naciśnięciu pedału i przeraźliwym piskiem hamulców hydraulicznych :-O!!!!
Po powrocie żałosny widok Kubka bynajmniej nie był powodem do radości z niedzielnego przedpołudnia :-(. Wręcz przeciwnie wyć mi się chciało i byłam wściekła na samą siebie, że pomimo nieciekawych widoków nie potrafiłam zrezygnować :-(. Ze mnie to już na prawdę jest okropny ćpun rowerowy :-/.
Musiałam pozbyć się zabójczego piachu i soli. Nie pozostało mi już nic innego jak wytoczenie wózka z wężem ogrodowym i wstępny lekki prysznic na zewnątrz. W garażu dalsza część bardziej misternych prac kosmetycznych przy Kubku, ochraniaczach, plecaku, kasku z zakończeniem na zmywaniu posadzki. I tak "zaledwie" po ponad dwóch godzinach postanowiłam zdjąć z siebie mokre ciuchy i wrzucić je do pralki... ogólna masakra :-(. A miało być tak pięknie...

A takie to były ambitne plany, po optymistycznie nastrajającym piątkowym poranku. I znowu jak to często bywa okazały się być tylko planami, których realizacja z każdym upływającym kwadransem była coraz mniej prawdopodobna :-(. Widoki za oknem stawały się coraz bardziej ponure, a poranne słońce znikło gdzieś w natłoku chmur. Z ciężkim sercem postanowiłam odwiedzić dzisiaj cywilizację i zrobić od dawna odkładane zakupy :-(... niedzielny poranek miał być już tylko dla nas :-)).

Ku mojemu zaskoczeniu dzisiejszy poranek nie był ciężki, chociaż bynajmniej za wcześnie spać nie poszłam. Nie zaspałam, a wręcz przeciwnie obudziłam się grubo ponad pół godziny przed ostatecznym nakazem pionizacji ;-). Po którymś z kolei przypomnieniu Poetów, że czas wstawać, pierwsze co zrobiłam, to poleciałam popatrzyć jak jest na zewnątrz... i okazało się, że nocą zaśnieżyło :-D. Gdyby tak wyglądała u nas zima przetrwanie jej nie byłoby takie ciężkie :-).

Postanowiliśmy pojechać dzisiaj wszyscy razem autem. Mąż zaproponował nam podwiezienie pod sama szkołę, pod warunkiem, że zrezygnuję z roweru... no i poświeciłam się dla dobra dziecka. Jeszcze nie mieliśmy bladego pojęcia co nas czeka...
Środowy koszmar rozpoczął się na końcu Okulickiego na wysokości przejazdu kolejowego, a zakończył swoje żniwa dopiero na Krzywoustego przy wiadukcie niedaleko Korony :-O!!! Dawno nie miałam przyjemności kwitnąć w takim masakrycznym porannym korku :-O!!! Dopiero potem okazało się, że wszystko przez nocną wywrotkę kilku betonowych barierek na remontowanym moście i opieszałość drogowców w usunięciu ich z pasa. Zrobili to dopiero około 6:30 rano doprowadzając tym samym do totalnego paraliżu!!! My z synusiem do szkoły zdążyliśmy... mąż do pracy niestety nie.
W drodze powrotnej czekała mnie gehenna i przymarzanie na przystanku autobusowym. Domaszczański dyliżans miał około 40 minut spóźnienia i latem nie byłoby w tym nic takiego, ale przy temperaturze około -9ºC każde pięć minut ma dla mnie ogromne znaczenie. Po dotarciu do domu przez parę godzin nie mogłam dojść do siebie. Wypiłam kilka "wiaderek" gorącej kawy i herbaty, a i tak praktycznie cały czas było mi zimno. Ledwo się jakoś rozgrzałam, a tu już trzeba było się ubierać  i jechać po studenta do szkoły.
Wytoczyliśmy się z Kubisławem i nawet nie było tak źle. Zaczęłam wierzyć w to, że dam radę, a do tego temperatura była już wyższa, bo tak około -5ºC. Droga do szkoły poszła mi łatwo, cały czas byłam w ruchu, bez żadnego dłuższego przystanku. Niestety po odebraniu synusia ze szkoły powolny spacer pod Koronę bardzo mnie wychłodził, a oczekiwanie na spóźniony autobus było zwieńczeniem dzieła.
Nie pamiętam kiedy ostatnio tak telepałam się z zimna. Postanowiłam nie ryzykować, podkulić ogon i skorzystać z komunikacji podmiejskiej. I tak oto wszyscy razem wróciliśmy do domu domaszczańską rykszą. Tam powtórka z rozrywki, gorące napoje, kołdra i na koniec rozgrzewająca kąpiel w wannie... po paru godzinach jakoś udało mi się dojść do siebie.

Kolejny dzień badania wytrzymałości nerwowej... muszę odwiedzić pocztę :-O. Ciekawa jestem co tym razem będzie nie tak, bo to, że będzie to wiadomo. Powinni już w progu serwować herbatkę z melisy i wrócić do kantorków osłoniętych szybą... ale kuloodporną :-O!!!!

Taaaa i chyba sama sobie wykrakałam, że nie ma możliwości, żeby obeszło się bez problemów. Znowu wyszłam podminowana. Nawet nie mają zielonego pojęcia jakie szczęście ich spotkało, że na rowerze byłam i miałam na czym rozładować agresję :-O!!!!

Takie piękne widoki za oknem, słonecznie i białawo, aż żal było marnować czas na siedzenie w domu :-/. Zwłaszcza, że na jego nadmiar to raczej narzekać nie mogliśmy, bo obiad trzeba było jakiś namieszać, żeby chłopaki z głodu nie poumierali. Z drugiej strony stwierdziłam, że nie ma co przesadzać, bo dzień dla nich zaczął się dopiero około 11:00, to przecież śniadania nie będę im z obiadem łączyć ;-). W  końcu jakaś przerwa musi być :-)). A jak jest tzw. "czas wolny" to co robimy ;-)?
No oczywiście, że wychodzimy pokręcić tu i ówdzie... i wybyliśmy z Kubisławem popagórkować :-)!!

Zimnawo było i w sumie nie miałam w planach zbyt wielu przystanków. Niestety nie dało się tak po prostu przejechać bez zatrzymania choćby na chwilkę i zrobienia kilku zdjęć :-)). No i zaliczyliśmy krótki przystanek pomiędzy Jaksonowicami a Węgrowem :-DD.

Jabłonka obrodziła... w styczniu :-DDD!!!

Tak jak już nie raz wspominałam, w końcu przyszedł czas żeby przeznaczyć część pieniędzy na siebie... po to oczywiście żeby móc ujeżdżać  Kubka na minusie :-)). Miałam zamiar upiec dzisiaj trzy pieczenie na jednym ogniu... taki był plan . Pojechałam odwiedzić koleżankę w pracy i pożyczyć od niej ochraniacze SHIMANO do testowania :-). Jezusicku nie miałam pojęcia jak to odzienie się zakłada. Trochę techniki i już się gubię ;-). W końcu dzięki pomocy ich właścicielki jakoś się udało :-).
Pierwsze wrażenie miłe :-). Wygodne kozaczki, nie krępujące ruchów i w dodatku na rower się nadają ;-D. Po wyjściu na zewnątrz (około -7C było) też przyjemnie bo chłodem po łapkach dolnych nie powiało :-). Do domu ciutę ponad 24 km, więc zobaczymy jak się spiszą. Na początku jechało mi się na prawdę dobrze. O wiele przyjemniej się pedałuje, gdy człowiek nie odczuwa dyskomfortu z powodu nadmiernego wychłodzenia i z jednej strony myśli tylko o jednym, żeby jak najszybciej znaleźć się w ciepłym pomieszczeniu, a jednocześnie jest świadomy jakim bólem zaowocuje nagła zmiana temperatur. W okolicy Krzyżanowic zaczęła mi marznąć przednia połowa stopy, najbardziej palce. Z czasem wychłodziło mi stopy od spodu. Ogólnie wrażenia pozytywne, poza tym drobnym ale... No właśnie, ale wpadłam na pewien pomysł :-) i jeszcze nie mam pojęcia czy okaże się dobry. Jutro testów ciąg dalszy i pochwalę się moimi wynikami :-).

Rowerowanie było dzisiaj elementem obowiązkowym. Ledwo zwlekłam się z łóżka i od tamtej pory już wszystkie obowiązki domowe były podporządkowane pod realizacje utajonych planów... wiadomo jakich ;-D. Zaczęłam nawet wcześniej robić obiad, ale widoki za oknem nakazały przerwanie tracenia czasu na jakieś tam pierdoły i wybycie natychmiastowe na rower :-D. No to poleciałam szybciorem na pięterko i wdziałam na siebie ciuchy wyjściowe. Mężowi w biegu powiedziałam, że idę pojeździć i oczywiście usłyszałam, że to nie jest normalne :-DD. Ech już się do tego przyzwyczaiłam, że jestem rodzinnym dziwakiem i odmieńcem i...

...i dobrze mi z tym :-DD!!!!!!

Na dworze rześko, ubrałam się dla bezpieczeństwa na cebulkę (tzn. prawie wszystko co miałam w szafie) i wyruszyliśmy z Kubisławem poszaleć ;-D. To taki żarcik oczywiście ;-). Temperatura niska (-6°C, a odczuwalna około -10°C), momentami mocny zmienny wiatr i połyskujący w słońcu asfalt... to nie dzień na bicie rekordów, lepiej nie kusić losu :-/.
Wiedziałam, że dzisiaj na dworze za długo nie wytrzymam. W sumie wyszło mi, razem z krótkimi przerwami na fotki, około godziny z minutami pobytu na świeżym powietrzu. Dzisiaj zdecydowanie bardziej ucierpiały łapki dolne :-(. Jutro jadę w końcu pożyczyć od koleżanki ochraniacze do testowania. Jeśli zdadzą egzamin, to kupię identyczne dla siebie. Na allegro sprzedaż idzie mi całkiem nieźle, więc pora trochę zaszaleć :-D.

Na przydomaszczańskich wioskach ulice posypali na szczęście piaskiem... mam nadzieję, że bez dodatku soli :-/.

Parę dni temu, kawałek za tym znakiem, jeszcze przed Bąkowem (tablica widoczna w oddali) zdarzył się tragiczny wypadek... a to jedna z najczęściej pokonywanych przeze mnie tras.