Dni coraz krótsze, a poranki i wieczory już nie tak przyjemne jak jeszcze parę miesięcy temu :-(. Postanowiliśmy z przyjacielem zaoszczędzić na czasie i maksymalnie okroić jazdę asfaltami. Mnie to oczywiście ciągnęło do lasu, więc tym razem skorzystaliśmy z czterech kółek i zaczęliśmy pedałowanie od parkingu przy pałacu w Żmigrodzie, a dalej to już pełen sponton wałami, lasami i polnymi drogami. Dzięki google maps (znowu :-)) pomyliliśmy kierunki i oddaliliśmy się od samochodu bardziej niż planowaliśmy. Na koniec była ostra jazda na skróty po asfalcie, żeby mi praw do opieki nad dzieckiem nie odebrali ;-D.

Na początek kolejne zdjęcie portretowe mojego rowerowego dziecka :-).

Jaz z jednej strony jest zwieńczony drewnianą krokodylą głową...

... a z drugiej zakończony ogonem :-).

Grzybki dla "ukochanej" teściowej ;-D. Całe mnóstwo ich było, starczyłoby nie tylko dla mojej ;-D.

Złota polska jesień to mi się podoba... takie dni niestety są rzadkością :-(.

Ile kropeczek ma biedronka na zdjęciu? Pytanie na egzaminie kwalifikującym do grupy starszaków w przedszkolu ;-).

Jeden ze stawów w okolicy Żmigrodu. Liczne ptasie zebrania przed odlotem w cieplejsze klimaty. Też chętnie zaliczyłabym taki odlot z rowerem...

Poranny ból głowy i znowu nie byłam w stanie syna do szkoły odstawić :-/. Jak zwykle po południu się trochę poprawiło i mogłam przynajmniej Go odebrać :-/.

Wiało okropnie, ciepło wcale nie było, a ja samotnie prułam (na ile się dało) żeby chociaż trochę w samotności po lesie się powłóczyć. Rodzina nawet nic o tym nie wie i lepiej żeby nie wiedziała.
Czasami sama zastanawiam się czy oby na pewno wszystko ze mną ok... ale przecież nie jestem jedyna ;-D.

Ostatnio nie mam za wiele czasu, obrzydliwie mało. Do użygu zaliczam asfalty i cieszę się jak murzyn blaszką choćby malutką ścieżką pokryta otoczakami, kawałkiem polnej drogi, drobnym pagórkiem...
Tak było i dzisiaj. Czasu jak na lekarstwo, wyrwałam się dopiero około 17:00, a do tego jakiś dziwny weekendowy wysyp smrodochodów i perspektywa szybko postępującej szarówki :-((((((. Marzy mi się chociaż jeden pogodny cały dzień tylko dla mnie i Kubka :-(((. Straszliwie tęsknię za dziczą :-((((. Niedługo zacznę chyba wyć do księżyca z rozpaczy :-(((((.

Kolejna oklepana trasa... przynajmniej głowa mnie nie łupała :-/.

Wczorajszy dzień wycięty z życiorysu, dzisiejszy poranek dla mnie nie istniał. Funkcjonować zaczęłam jak zwykle w godzinach popołudniowych. Głowa mnie TYLKO lekko bolała, więc mogłam chociaż odebrać mojego synusia ze szkoły :-/.

Wczorajszy dzień pod względem widoków za oknem był zdecydowanie lepszy od dzisiejszego. Byłam zła sama na siebie, że nie wyrwałam się z domu chociażby na trzy, cztery godziny :-((. Noc nie była dla mnie najlepsza. Domyślałam się, że jakieś zmiany pogodowe chyba się kroją, bo łeb mnie łupał :-((. Poranek beznadziejny z bólem głowy :-((. Byłam wściekła. Na szczęście z godziny na godzinę było coraz lepiej :-)).
Dzisiaj synuś wybywał na imprezę urodzinową do swojego kolegi z klasy. Porządki, obiad i takie tam codzienne roboty miałam za sobą, makówka mnie już nie bolała. Musiałam się wyrwać, byłam już na straszliwym rowerowym głodzie :-((!!!
Wystawiłam rękę za okno i stwierdziłam, że nie jest wcale aż tak zimno i może na wszelki wypadek warto zabrać ze sobą krótkie getry :-). Taaa po wyprowadzeniu Kubka z garażu już nie było tak różowo, nagle zawiało i poczułam przenikliwy chłód. Już wiedziałam, że z plecaka zniknie parę niepotrzebnych rzeczy ;-).
Nie jechało mi się łatwo, kręcenie pedałami wymagało większego wysiłku, a osiągane prędkości były kiepściuchne. Praktycznie cały czas wiatr w twarz. Niebo zasnute chmurami, miejscami mocno szarymi, bynajmniej nie wróżącymi niczego dobrego i ja samotnie pedałująca późnym popołudniem... czasami zastanawiam się czy oby wszystko ze mną ok ;-D. W końcu udało mi się dojechać do mojego lasu, potem kawałek asfaltem i chociaż na chwilę po trawiasto-piaszczysto-błotnistych ścieżkach... chociaż na chwilę. Chętnie zostałabym dłużej, ale temperatura coraz szybciej spadała. Stopy i dłonie okropnie mi zmarzły i już prawie nie czułam palców, a do tego wszystkiego już się ściemniało. Postanowiłam wytoczyć się z lasu i wracać do domu... po raz pierwszy od dłuższego czasu tak okropnie zmarzłam.
Ciężkie czasy dla chorych na cyklozę nadchodzą :-((.