Wczorajszy dzień przesiedziałam w domu. Mąż chory i rodzina w komplecie. Nie chciałam rozniecać ognia ;-). No i poczułam szkolne klimaty. Zadania domowe trzeba było odrobić. Znowu usłyszałam od synusia jaka to jestem okropna i ta mina na Jego twarzy... coś pięknego ;-). Wieczorem już mnie ćmiła głowa, to pewnie reakcja na edukacyjne przeciążenie. Pierwsza potrzeba dzisiejszego poranka to powrót do jaskini, z dala od jakichkolwiek dźwięków. Tęsknota za spokojem, ciszą i samotnością...
Do przyzwoitego stanu wróciłam dopiero około 16:00. Miałam pewne braki w lodówce, a jutro śniadanie do szkoły trzeba zrobić. Parę minut po 17:00 wybyliśmy z Kubkiem z domu. Niebo było jakieś dziwne. Szybkie zakupy i całe szczęście, że szybkie, bo ledwo wprowadziłam Rumaka do garażu i zaczęło okropnie lać.
Mam nadzieję, że jutrzejszy poranek będzie dla mnie miły...

No i się zaczęło poranne wstawanie. Dla mojego synusia to dramat, ale pewnie nie tylko dla Niego ;-). Przy porannym śniadaniu po raz pierwszy usłyszałam od jednego z moich chłopaków przyznanie się do winy "Miałaś rację, mogłem iść spać wcześniej" ;-). Na szczęście weekend był blisko ;-D.
Mi niestety też nie było łatwo. Na rozpoczęciu roku nie było dane mi być. Tym razem na szczęście nauczona niemiłymi doświadczeniami z zakończenia (niestety moje dziecko nie mogło się stawić, bo ja zaniemogłam :-/), postanowiłam dmuchać na zimne...a właściwie na ciepłe (ból głowy to ostatnio dla mnie norma :-/) i uznałam, że bezpieczniej będzie odstawić dziecko do babci. To była bardzo dobra decyzja. Tak mnie makówka łupała, że niestety nie byłabym w stanie dotrzeć na uroczystość :-((.
Pierwszy dzień szkolnej orki nie tylko dla mojego syna był ciężki. Pomimo, że poszłam spać dosyć wcześnie, to i tak nie wstałam wypoczęta. Głowa jak zwykle nie dawała mi spokoju. Co parę godzin pobudka. Ostatecznie jeszcze przed budzeniem przez POTF byłam już na chodzie :-((. Pomimo długiej przerwy wakacyjnej i innych niedogodności, jak na pierwszy raz poszło nam całkiem nie źle :-).

Do domu to wróciłam już na autopilocie, od strony Krzyżanowic, żeby uniknąć stania na światłach, porannych korków, hałasu i nerwów. Potem już tradycyjnie kanapa i ciemny pokój. Dzisiaj na szczęście mojego synusia odbierała babcia i wracał do domu dopiero w sobotę.
Dla mnie znośny początek dnia nastąpił dopiero około 15:00. Zaczęłam stopniowo podnosić rolety... dzień za oknem był taki ładny.
Postanowiłam wyjść na trochę na rower :-). Oczywiście ciągnęło mnie do lasu i na piaszczysto-szutrowe drogi. W pewnym momencie za Grochową spostrzegłam znak skręt w prawo na Domek Myśliwski... i skręciłam :-D. Było warto, bo przy pobliskim stawie spotkaliśmy pięknego łabędzia :-))).

Kawałek drogi, a właściwie ścieżki asfaltowej, potem to już bardziej piaszczyście i cały czas po lesie :-D. Dojechaliśmy z Kubkiem do Trzęsowic, małej wioseczki, a stamtąd pokręciliśmy w kierunku Czeszowa i dalej polnymi i leśnymi drogami przez Krzyszków wylądowaliśmy niedaleko Złotowa :-).

Niestety znowu poczułam, że mam głowę :-(. O tyle dobrze, że robiło się już szarawo i wiedziałam, że powrót nieznanymi leśnymi trasami i tak nie wchodziłby w grę. Pogalopowaliśmy w stronę domu. Szybkie mycie i pozycja leżąca... do spania to była jeszcze daleka droga :-/.
Mimo wszystko bardzo się cieszę, że udało mi się wybyć za dnia z domu :-D. Przyjemność pedałowania i piękne widoki pozwalają o wielu nieprzyjemnych sprawach choć na chwilę zapomnieć :-/.

I stało się :-(((. Obudziłam się parę minut po szóstej. Łeb mnie znowu łupał :-((((. Co prawda wieczorem już nie było lightowo i nie zapowiadało się, że będzie jak w ostatni weekend, ale łudziłam się, że to tylko taki fałszywy alarm :-/. Wytoczyłam się na siłę na rower, jazda na autopilocie :-(((. Ciśnięcie w pedały ile się da, żeby móc chociaż przez chwilę cieszyć się bólem w obrębie innych części ciała, a nie jak zwykle głowy :-(((((.
Wróciłam do domu. Chciałam jak najszybciej odciąć się od świata. Nadmierne światło, każdy dźwięk irytowały mnie :-(((((. Jeszcze tylko śniadanie dla synusia w mrocznej kuchni i poszłam się położyć. Nie mogłam usnąć. Bez tabletek nie jest to proste :-((. Na trochę udało mi się zdrzemnąć.
Zwlekłam się dopiero około czternastej. Było trochę lepiej. Dałam radę zrobić obiad,a to już na prawdę coś :-|. Po południu chłopaki wybyli do kina. Zostałam sama. Cisza i spokój. Tego mi brakowało... pewnie dlatego pokochałam samotność :-/. Niestety ta cholerna makówka znowu zaczęła mnie napier... (przepraszam za przekleństwa, ale nie potrafię już znaleźć bardziej przyzwoitego określenia, żeby opisać co czuję :-((((). Wieczorna terapia rowerowa, powrót do domu i nadzieja, że uda się jakoś usnąć :-((((((.

Mam już tego serdecznie dość :-((((!!!!
Wszystkiego mi się odechciewa :-(((((!!!!

Jakże inny był ten poranek w porównaniu z tymi z zeszłego tygodnia. Wstałam, rolety nie były spuszczone. Pierwszą potrzeba o poranku nie była kolejna dawka leków przeciwbólowych. Ciepłe promienie słońca wpadające przez okno sprawiły, że postanowiłam tradycyjnie odwiedzić moje ukochane rejony :-DD. Jeszcze tylko kartka z informacja dla śpiącego synusia, że kat wybywa, ale niestety zaraz wraca ;-), zmiana odzieży z wieczorowej ;-) na sportową i pogalopowaliśmy z Kubciem popagórkować. Momentami dość mocno wiało w twarz lub z boku, a mimo to czułam, że mam moc :-DD.

Od piątku czuję się wprost rewelacyjnie (w mojej skali). Siły mi wróciły :-DDD!!! Góry mogę przenosić ;-DD!!!!!

Króciutkie i szybciutkie... :-(. Wpadł na chwilkę, tylko na weekend i jak zwykle grafik bardzo napięty. W popłochu sprawy firmowe i prywatne.

Dobrze, że chociaż trochę mogliśmy ze sobą porozmawiać :-).