Nie będę się rozpisywać na siłę... powtórka dnia poprzedniego plus parę km dodatkowo dla lepszego samopoczucia ;-D.

Dzisiaj nic niezwykłego. Poza tym, że dzięki pogodzie wznowiłam linie rowerową szkolną z z Domaszczyn City na Brucknera ;-)). Mąż podwozi kawałek synusia samochodem, a ja śmigam na Kubku :-)). Potem poranny spacerek z Brucknera na Sołtysowicką :-)). W szkole buziaki i przytulanki (jeszcze się tego nie wstydzi ;-)) i wracamy z Kubkiem do domu znaną nam dobrze trasą od strony Krzyżanowic.
Może i nie ma w tym nic szczególnego, bo znamy ją na pamięć, ale lepsze to niż nic :-)).

Jakiś oporny ten Żmigród ;-). Rękami i nogami się zapiera żebym tam nie dotarła ;-). Dzisiaj drugie podejście i też nieudane. Szybkie wyjście nieplanowane. Musiałam odreagować. Uciec choć na jakiś czas, żeby przestać myśleć o problemach i nie zwariować. Wiem, że tak długo nie da się funkcjonować. Niestety wszystko mnie ostatnio przerosło. Za dużo wydarzeń i wiadomości, na które nie byłam przygotowana. Muszę jakoś sobie radzić, spróbować to wszystko ogarnąć. Pogodzić się z tym i przywyknąć.

Potrzebuję trochę więcej czasu, więcej czasu...

Zdjęć dzisiaj brak, a takie piękne niebo było. Telefon zaliczył padaczkę :-(. Wychodziłam w pośpiechu i zapomniałam zabrać dodatkową baterię :-((. Na to wygląda, że niedługo czeka nas Żmigród trzecie podejście... może następnym razem uda nam się dotrzeć do celu????
Tym razem poniosło nas do Bukowiny i właściwie dopiero w Pasikurowicach zdecydowałam, że jednak pojedziemy z Kubkiem do Żmigrodu. Skręciliśmy w prawo na Siedlec i przez Godzieszową, Skarszyn do Trzebnicy. Dalej przez Brzyków, Domanowice, Kaszyce Wielkie, Kaszyce Milickie i Przedkowice. Następnie minęliśmy Powidzko, Kanclerzowice i Grądzik, aż dotarliśmy do 5. Byliśmy już bliziutko granic Żmigrodu, ale musieliśmy niestety wracać do domu :-((. Mam nadzieję, że następnym razem zwiedzimy z Kubkiem ryneczek :-)).

Dzień jak co dzień. Jak zwykle wszystko w pospiechu. Musiałam syna odstawić do szkoły. Dzisiaj jechaliśmy naszym osiedlowym dyliżansem i trzeba było nieźle się uwijać żeby się nie spóźnić. Nie wiem jak to możliwe, ale udało się nam zdążyć :-)). Jak widać cuda się zdarzają ;-DD.
W planach była przejażdżka do Żmigrodu. Pogoda była dziwna. Nie było wiadomo czego się spodziewać. Tym razem zaufaliśmy prognozom, w końcu z cukru nie jesteśmy ;-D. Na wszelki wypadek miałam w plecaku kurtkę przeciwdeszczową. Temperatura była coraz wyższa (pedałowanie ociepla atmosferę ;-)) i pojawiło się słoneczko :-)). Patrząc na niebo nie spodziewaliśmy się czarnych chmur :-(.
No i stało się. Awaria korby w szosówce mojego przyjaciela. Mieliśmy niedaleko do mnie do domu, ale próba dokręcenia korby nie powiodła się i konieczna była zamiana szosówki na górala. Całe szczęście, że problem pojawił się blisko domu, a nie gdzieś w połowie drogi...
Wymuszona zmiana planów i postanowiliśmy odwiedzić kawiarnię w Oleśnicy :-D. W sumie to dawno już tam nie byliśmy. Jechało mi się przyjemnie. Asfalt generalnie nie najgorszy, ale wiadomo musiałam bardziej uważać na dziury (tego to u nas nie brakuje ;-)). Nasza trasa tym razem od strony Kiełczowa. Musieliśmy wpaść na chwilę po rower. Dalej przez Śliwice, Pietrzykowice, Brzezią Łąkę, Kątną, Oleśniczkę, Piszkawę, Bystre do Oleśnica Center :-DD.

Krótki przystanek w drodze powrotnej za Kątną, żeby uzupełnić płyny :-)).

Wiosna, wiosna... ach to ty :-))

Mimo kiepskiego początku dzień bardzo udany. A w dodatku na widok trzech cyfr przed przecinkiem na liczniku na mojej twarzy pojawił się uśmiech :-DDD.

Mało czasu jak zwykle. Znowu mnie deprecha ściga i żeby mnie nie dopadła na siłę wyszłam poszosować. Zbierałam się długo, a czas leciał do przodu... no mercy :-(.

Ostatecznie wygrałam!!!!

Zwyciężyły głosy w mojej głowie, które krzyczały żeby rzucić wszystko, zresetować się i choć na chwilę nie myśleć o problemach!!!!

DLA MNIE ŻYCIE BEZ ROWERU NIE BYŁOBY MOŻLIWE!!!!

Czasu za wiele dzisiaj nie mieliśmy, więc musieliśmy się wspomóc czterema kółkami. Spakowaliśmy z przyjacielem nasze Mustangi i wyruszyliśmy do Kątów Wrocławskich skąd popedałowaliśmy do Sobótki :-)). Było bardzo przyjemnie, o wiele łatwiej na podjazdach... i to przyspieszenie :-)). Podoba mi się śmiganie na cienkich oponkach :-DDD. Na pewno będą dodatkowym obuwiem mojego rowerowego dziecka... ale dodatkowym, a nie podstawowym. Nie potrafię zrezygnować ze snucia się po polnych, piaszczystych drogach, czy nawierzchniach przypominających ser szwajcarski ;-))). Szykują się kolejne wydatki... nowa garderoba rowerowa niezbędna :-DDD.
Z Kątów Wrocławskich przez Nową Wieś Kątecką. Następnie przejazd pod autostradą w kierunku Stróży i Wawrzeńczyc, aż dotarliśmy do tamy. Tam krótki przystanek i parę fotek :-)).

Nasze krążowniki szos razem :-DD.

W oddali Titanic ;-D. Po odgłosach jakie wydawał stwierdziliśmy, że zaraz zatonie :-DDD.

Dalsza trasa kierunek na Maniów Mały i przez Tworzyjanów, Garncarsko, Chwałków i Sady.

Widok na Ślęże... mgliście tego dnia było.

W końcu dotarliśmy do Przełęczy Tąpadła i tam chwila odpoczynku. Coś musieliśmy wrzucić na żołądek, bo głodni ciutę byliśmy :-)). Dookoła błoga cisza. Nikogo, nikogusieńko... jedynie jakaś dwójka zbłąkanych rowerzystów zjeżdżała w dół :-)). Bary pozabijane dechami... jeszcze sezon się nie zaczął.

Zaraz po zrobieniu tego zdjęcia Kubek o mały włos, a by się przewrócił. Szybko zareagowałam i nie odniósł  żadnych obrażeń... moja noga ucierpiała. Siniak i kolejna blizna do kolekcji. No cóż nadrabiam zaległości z dzieciństwa ;-)).

Czas niestety nie stoi w miejscu i pora było się już zbierać do powrotu. Dosiedliśmy Mustangów i szybki zjazd do Sulistrowiczek :-)).

Dalej kierunek Będkowice, Strzegomiany, Sobótka i jak zwykle przystanek w piekarni w Rogowie Sobóckim, żeby uzupełnić kalorie ;-)). Pyszne buły i ciacha tam mają... i kawusia też dobra :-)). Na zastrzyk kofeinowy niestety nie było dzisiaj czasu :-((. Nie ma jednak co rozpaczać, nadrobimy te zaległości następnym razem ;-)). Potem prędziutko przez Mirosławice, Czerńczyce, Kamionną, Piławę, Kilanów z finish-em w Kątach Wrocławskich.

Ech pośmigałoby się jeszcze... zawsze jest jakiś taki lekki niedosyt. Dystans co prawda oszałamiający nie był, ale te widoczki, zawijasy i niewielka ilość samochodów rekompensowały wszystko :-DD. W tym roku jeszcze na pewno nie raz tu zawitamy :-D.

Dzisiaj pierwszy raz moje rowerowe dziecko w sandałkach ;-))). Sama byłam ciekawa jak mi się będzie jechało i czy przypadkowo nie zapomnę się i nie zaliczę jakiejś dziury w asfalcie. Na szczęście moje cztery litery, a za ich pośrednictwem moje szare komórki, dostawały szczegółowe informacje odnośnie jakości nawierzchni :-D.
Średnia nie wyszła imponująca, ale po wrocławskich miejskich ulicach nie da się bezkarnie poszaleć. Poza tym jak wspomniałam nie mam doświadczenia w jeździe na oponach szosowych, a nie chciałam potem tego żałować.

Czy mi się będzie podobało... seteczka prawdę mi powie ;-)).

Według ostatnich prognoz im bliżej Wrocławia tym gorsza pogoda. Jazda rowerem bynajmniej nie byłaby przyjemna... szkoda mi było mojego krążownika szos. Zapadła decyzja o powrocie z Wrześni pociągiem. Trochę było mi przykro, bo plany były bardziej ambitne :-(. Jeszcze te połączenia Września-Wrocław do bani. Czekała nas przynajmniej jedna przesiadka :-(, ale nie było warto ryzykować.
Obudziłam się rano i zerwałam w popłochu do pionu. Już myślałam, że zaspałam... było dopiero około czwartej nad ranem!!! To był znak, spłynęło na mnie oświecenie ;-D. Postanowiłam, że zamiast kombinować z przesiadkami, lepiej będzie posnuć się do Poznania i wrócić w godziwych warunkach IC. Do przejechania było tylko około 50 km, a czasu bardzo dużo, więc nie miałam się czego bać :-). Jedyny minus był taki, że to była trasa 92. Gdyby to było w środku tygodnia to obawiałabym się nadmiaru TIR-owego towarzystwa, ale w sobotę nie powinno być tak źle.

No i wyruszyliśmy 92 do Poznania :-)).

A w Poznaniu w okolicach dworca głównego straszliwe tłumy i pełno zastępów policji. Tak na wszelki wypadek wolałam nie kusić losu i zjechałam z głównej ulicy na chodnik. Na światłach zapytałam policjanta o drogę na dworzec i co zgromadziło takie duże ilości ludzi?? Już zaczęłam wątpić czy uda mi się kupić dzisiaj bilet do Wrocławia :-((. Policjant mnie uspokoił i powiedział, że to dopiero początek i nie powinnam mieć problemu z powrotem do Wrocławia.  

Weszliśmy z Kubkiem na dworzec i stanęliśmy w kolejce. Nie wyglądało to dobrze, ale po chwili okazało się, że dość sprawnie wszystko idzie i zakup biletu nie trwa w dzisiejszych czasach całą wieczność jak to było jeszcze dziesięć lat temu. Kupiłam dla nas bilety w II klasie IC. Mieliśmy jeszcze około godziny do odjazdu pociągu. Musiałam coś zjeść. Postanowiłam odwiedzić pobliskie centrum handlowe. Mimo dzikich tłumów namierzył nas upierdliwy ochroniarz. był nie miły i kazał się nam wynosić. Groził, że wezwie policję. Wkurzyłam się i powiedziałam, że proszę bardzo. Przynajmniej popilnują mi roweru!! stwierdziłam, ze nie ma z kim rozmawiać i wycofałam się. Na szczęście niedaleko była restauracja, gdzie można było szybko zjeść i nie patrzyli na nas krzywo. Jedząc kanapkę i pijąc herbatę mogłam sobie popatrzyć co dzieje się na przeciwko w Mc Donald's. Czasami zastanawiam się co właściwie skłania ludzi, żeby stać w długiej kolejce i siedzieć w takim ścisku :-DD????
Im bliżej Wrocławia tym bardziej padało. Powrót w takich warunkach nie byłby bezpieczny. Dobrze się stało, że jednak poratowałam się pociągiem. Po wyjściu z dworca widok miasta mnie załamał. Mokro, zimnawo i ponuro... i oczywiście deszcz :-(((.

Stan licznika w okolicach dworca. Nie do końca widać co jest na ekranie...

O szybkiej jeździe nie było mowy. Po chwili byliśmy już cali mokrzy i ubłoceni. Aż płakać mi się chciało, gdy słyszałam jak błoto trze po łańcuchu, korbie i przerzutkach :-(((((. Czekała nas gruntowna kąpiel po powrocie do domu. Po przebiciu się do Grunwaldu nie było przynajmniej takiego ścisku jak w okolicach centrum. Zmęczeni, ale cali i zdrowi dotarliśmy około 18:00 do Domaszczyn City :-DD.
Powitania chlebem i solą, orkiestry, ani czerwonego dywanu to bynajmniej nie było. Mąż spojrzał na mnie jedynie z politowaniem i z ironią w głosie powiedział "Ale wyglądasz"... to wszystko.

Dzisiaj koniec lenistwa i czas wyruszyć w drogę powrotną do domu. Gdybym napisała, że wiadomość od Dr Furtaka nie zrobiła na mnie wrażenia, to byłaby to wersja bardzo naciągana. Wszystko z rąk mi leciało, miałam fazy ciężkich nocnych przemyśleń i jakoś bynajmniej spać mi się nie chciało. Już pod koniec zeszłego roku wiedziałam, że coś jest nie tak, bo na MRS nie wysyła się bez powodu, ale w głębi duszy wciąż liczyłam na odroczenie wyroku... niestety koniec taryfy ulgowej. Czeka mnie biopsja i okaże się co tym razem wyrosło. Mam nadzieję, że nie będzie to jakaś wredna menda :-(.
Przespałam zaledwie parę godzin, przede mną ponad setka do przepedałowania, a bynajmniej wypoczęta to nie byłam. Wczorajsza wiadomość trochę mnie przybiła i miałam wątpliwości czy w ogóle dam radę wrócić na rowerze, ale jeden rzut oka na mojego Kubka i już wiedziałam, że o powrocie pociągiem nie ma mowy :-DD!!!
Czułam już prawie w każdej części mojego ciała przejechane kilometry. Nie był to jednak mój pierwszy taki dłuższy wypad i wiedziałam, że najgorszy dla mnie jest początek, potem będzie z górki :-). Trasa już była zaplanowana. Tym razem wiedziałam, że nie będę musiała przecierać nowych szlaków na polach, bagnach i budować mostów, żeby przeprawić się przez rzekę ;-))). Trasy proponowane przez Google Maps w wersji dla rowerzystów to porażka!!! Koniecznie muszę reanimować Sygic-a po powrocie. Jeszcze drobna kosmetyka dwukołowego przyjaciela. Podstawowe poranne czyszczenie ze smarowaniem łańcucha :-). Potem ostatni rzut oka, czy oby wszystko zabraliśmy.
Jak to mówią, nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, czy jakoś tak :-). Metraż naszego bydgoskiego "apartamentu" w tej sytuacji okazał się zaletą, dużej powierzchni do przetrząśnięcia to bynajmniej nie mieliśmy (9m2 max z łazienką!!!), a patrząc na jego "wystrój" nie było szkoda go opuścić.
I w końcu wyruszyliśmy w drogę powrotną do domu... obyśmy dali radę ;-)). Z Bydgoszczy kierowaliśmy się drogą 223 w stronę Trzcińca, a potem do miejscowości Ciele. Dalej popedałowaliśmy wzdłuż A2 do Brzozy i zjazd na 254 do Mogilna.

Kubek już zmęczony, odpoczywa ;-DD.

Z Mogilna pokierowaliśmy się w stronę 15. Dzisiaj nawet nie było aż takiego ruchu, a tak poza tym to mieliśmy do pokonania zaledwie około 1 km i uciekaliśmy w stronę Wydartowa :-). Tutaj spędziliśmy więcej czasu, bynajmniej nie dlatego, że aż tak nam się podobała okolica ;-)). Pogubiłam się i zaliczyłam parę dodatkowych km. Kolejny raz Google Maps pokierowało mnie w stronę kompletnej dziczy. Miałam chyba nowe szlaki rowerowe przecierać ;-). Poratowaliśmy się jak zwykle wysyłając informację o naszej aktualnej pozycji do przyjaciela. Po chwili otrzymaliśmy mapkę z nowa trasą :-DD. Dalej poszło już łatwo, bez większych niespodzianek :-DD.
Aktualna trasa wiodła przez Kieszkowo i Niewolno (chyba na prawdę rowerzystów tam nie chcą ;-)) skąd dotarliśmy do Trzemeszna. Tam zrobiliśmy sobie krótki przystanek. Musiałam trochę odpocząć, chociaż na chwilę zdjąć balast z pleców i rozprostować kości, no i coś zjeść :-)). Kosztem redukcji paru albumów mp3 udało się też parę zdjęć zrobić :-DD.

Poniżej Bazylika Wniebowzięcia NMP i św. Michała Archanioła, której korzenie sięgają pierwszej połowy XII wieku, wielokrotnie przebudowywana.

Do Bałtyku daleko, a tu latarnie postawili ;-))??? Pewnie to dla rowerzystów ;-DD. Ech niestety to nie latarnia :-((, tylko wieża ciśnień. Wzniesiono ją w 1905 roku i pomimo nie młodego wieku nadal pełni swoją rolę. To dzięki niej możliwe jest zaopatrywanie okolicznych mieszkańców w bieżącą wodę.

Po restarcie sił w Trzemesznie obraliśmy kierunek przez Krzyżówkę do Witkowa. Naszym punktem docelowym na dzisiaj był oczywiście Hostel Azymut we Wrześni :-DD. Zmęczenie dawało już znać o sobie ze zdwojoną siłą. Ostatnie 20 km to już zaliczone na autopilocie. Po ciężkim dniu miło było wrócić w pewne, sprawdzone miejsce bez ryzyka negatywnych niespodzianek :-)).

Na dzisiaj to już na prawdę koniec. Mam nadzieje, że jutro to już wszystko pójdzie prosto i bez żadnych losowych zakrętów ;-D. Przydrożne znaki na to wskazują ;-DD. Moja kondycja już dosyć mocno szwankuje. Coraz bardziej czuję lewe kolano. Najprawdopodobniej z Wrześni wrócimy pociągiem. Poza tym pogoda ma się pogorszyć. Im bliżej Wrocławia tym więcej opadów :-(.

Dzisiaj długieeee odsypianie ostatnich dwóch męczących dni i ogromna satysfakcja, że udało się zrealizować plan :-DDDD!!! Wstałam dopiero około 10:00 i bynajmniej nie śpieszyło mi się z ubieraniem. Dopiero około 12:00 wybyłam, żeby odwiedzić bydgoski rynek i posnuć się po okolicznych uliczkach. Dzisiaj miałam właściwie prędkość pieszego :-D. Musiałam zbierać siły potrzebne na drogę powrotną do domu.

Chłopak grał i śpiewał taki utwór Happysad "Zanim pójde". Tym jest właśnie dla mnie miłość...

W kierunku rynku...

... i rynek.

Boczne uliczki w centrum.

Pogoda na szczęście dopisała :-D, bo nie wyobrażałam sobie siedzenia w wynajmowanej w Bydgoszczy klitce. Ten "hotel" w przeciwieństwie do Hostelu we Wrześni szczerze odradzam. Jeśli ktoś cierpi na klaustrofobię to lepiej żeby omijał ten lokal szerokim łukiem. Przy wzroście powyżej dwóch metrów odległość od podłogi do sufitu w łazience też może stanowić problem. Ja żeby móc rozłożyć łóżko i wstawić do pokoju rower to musiałam poprosić o możliwość wyniesienia szafki nocnej (chyba??) i wieszaka. Ledwo się tam zmieściliśmy. Przepraszam za tragiczną jakość zdjęć.
 A z resztą zobaczcie sami :-)))...

Kubek przednim kołem dotyka ścianki do łazienki, a tylnym drzwi wejściowych, chłopak jakiś długi przecież nie jest :-D.

Tu miało być chyba gniazdko, ale poszli po kosztach. Co za dużo to niezdrowo ;-)).

To był najlepszej jakości nóż i talerz jakie udało mi się w kuchennej przejściówce do łaźni ogólnodostępnej odnaleźć ;-)).

A tu odświeżali rury przy grzejniku i trochę na po gierkowskie biurko im się wyjechało ;-)). Wiem czepiam się szczegółów, a dach nad głową przecież miałam ;-)).

Wpadłam na chwilę do mojego "hotelu" i zabrałam parę istotnych rzeczy, m.in. kurtkę przeciwdeszczową i przede wszystkim płytę z MRI na dzisiejszą wieczorną wizytę. Stres dawał znać o sobie, a tu jeszcze parę godzin czekania :-(.
Pogoda się pogorszyła i zaczęło siąpić. Wpadliśmy z Kubkiem do restauracji na ciacho i kawę :-)).

Pyszne było i tak ładnie podane :-DD.